Tamam yine itiraf ediyorum biraz Neruda`ya özendim ama üstad duruma uygun yazmış ;)
İnsanoğluna verilen en güzel yetilerden birinin unutabilme yeteneği olduğunu düşünmüşümdür her zaman, eğer unutamasaydık nasıl katlanabilirdik bunca acıya, terkedilmeye ve belkide daha zoru terketmeye, o zor kararları nasıl alabilirdik asla unutamayacağımızı bilseydik o zaman itiraf edebilirmiydik yaşadığımızı?
2 yorum:
Üniversite yıllarında bir arkadaşım "bir gün sana birileri nobeli verecek, seni ödüllendirecek yaptıkların için, ama onu verdikleri kişi aslında sen olmayacaksın." demişti bana. İçime oturmuştu o sözler o yıllarda. Bir taraftan da aklıma takılmıştı. Hala bilmiyorum eğer bir gün sevdiklerim beni ödüllendirirse o ben olabilir miyim, yoksa onların olmasını istedeği insanı içselleştirmiş mi olurum? Garip bir paradaks yaşam. Blog alemimize hoş geldin sailor.
Benim gibi burasi disinda en son lisede ki komposizyon sinavlari icin birseyler karalamis birisi icin agir bir yorum ama diyebilirim ki odullendirilmek o kadarda cok onemli olmamali yazdiklarin senin hosuna gidiyorsa eminim ki begenen birileri de cikar, eger o birileri senin icin yeterli olursa paradokstan kurtulursun, yok yetmez bana illede nobel versinler dersen, en azindan kendini ispatlayana kadar baskalarinin istedigi gibi yazmalisin derim.
Hosbulduk Ezop.
Yorum Gönder