FLASHBACK-1 (Otluca)

Sene 2004 aylardan nisan heycanliyim ama sadece ilk kez ucaga binecegim icin degil... ugurlamak icin gelen ailemden ayriliyorum, arkami donup onlara tekrar bakip gulumseyerek el sallamaya calisiyorum, hayatimda ilk kez ölüm korkusunu bu kadar yakin hissediyorum, ilkkez kendim icin korkuyorum (gercekten rezil bir duygu), en sonunda siktirrrr sailor dusunme sadece yap diyorum kendime (evet aynen reklam gibi), koltuguma yerlesıyorum yanima da 110 kg'lik bir deniz anası, cama dogru sıkıstırdıkca sıkıstırıyor, ucak sonunda havalanıyor camdan dısarı bakıyorum, Ankara gıttıkce kuculuyor, doguya dogru yol aldikca baslayan inanilmaz guzellikteki dag manzaralarinin fotograflarini dijital makinayla cekmeye baslayan ve hemen onumdeki koltukta oturan hanimefendiyi kibarca (yassah bacim)ucakta bulunan uyari yazisinida gostererekten uyariyorum, bunun uzerine hanimefendi yanimizdan gecmekte olan hostese bir sakincasi olup olmadigini soruyor hosteste "cekin ama fazlada cekmeyin ne olur ne olmaz" diyerekten bilimsel bir cevap veriyor bende mecburen muhalefeti birakiyorum, ucak Van Gölünün uzerinde pike yaparaktan iniyor icimden kaptani alkislamak geliyor:) havaalanin cikisinda bekleyen askeri inzibatlar asker oldugumu şak dıye anlıyor, benim gibi 8-10 kisiyi daha ayirdiktan sonra iclerindeki en rutbeli olan bizi defalarca sayiyor ve de ekliyor "hehe gencler askeliginiz bitene kadar hergun defalarca sayilacksiniz alışın" diyor, bende kendi kendime hadi bakalım diyorum...
to be continued...